Senin çocuklarına da lazım olacak

Güzel bir vadinin kenarındaki yemyeşil bir köyde, yüzünde güneşin ve gülümsemenin derin izlerini taşıyan, çok çalışkan bir köylü adam yaşarmış.

Temiz kalbi ve bilge ruhuyla çok sevilen bu adam, zamanla yaşlılıktan çalışamayacak hale gelmiş.

Eşini de kaybedince, yaşamının kalan son yıllarını geçirmek üzere, oğlunun ve gelininin yanına sığınmış.

Gelini çok huysuz bir kadınmış.

Herkesle kavgalıymış.

Çok sessiz ve sakin biri olmasına rağmen, yaşlı adamın varlığından rahatsız oluyormuş, bu gelin…

İkide bir kocasına:

”Bak, görüyor musun? Bu adam soframıza ortak oluyor… Hiçbir işe de yaramıyor! Bıktım artık, ya ondan vaz geçersin, ya da benden!” diyormuş.

Yaşlı adamı her daim, gözleri ve sözleriyle ezip ağlatıyormuş…

Günler ve aylar boyu bitmeyen bu söylenmeye ve babasının acınası haline dayanamayan oğul, bir gün, tahtadan büyük bir sandık yapmaya karar vermiş.

Bu sandığa babasını koyup, köyün uçurumundan aşağı atacakmış.

Böylece, karısının söylenmesinden kurtulacağını ve babasının da üzüntüsünün sona ereceğini düşünmüş.

İşe koyulmuş…

En iyi ağaçlardan, en güzel tahtaları hazırlamış.

Uçurumdan yuvarlanırken, babasının kayalara çarparak acı çekmesine içi elvermediği için, sandığı çok sağlam yapmış.

Üzerini de desenlerle, oymalarla süslemiş.

Sonra babasına demiş ki:

”Babacığım, gel seni bu sandığa koyayım, uzan içine, biraz gezdireyim.”

Baba itiraz etmeden sandığa girmiş.

Oğul sandığı sırtlamış ve uçuruma doğru yola koyulmuş.

Uçuruma iyice yaklaştığında, babasının, sandığın kenarına tık tık vurduğunu duymuş.

Kapağı aralamış.

Baba, yüzünde ince bir tebessümle, oğluna fısıldamış:

”Oğul! Biliyorum, beni uçurumdan aşağı atacaksın! Ama sana son bir tavsiyede bulunmama izin verir misin?”

Oğul, sapsarı olmuş ve kelimeler boğazına dizilerek:

”Nedir tavsiyen?” diye sormuş.

Yaşlı adam yumuşacık bir sesle cevap vermiş:

-Beni uçurumdan aşağı atabilirsin! Ama bu güzel sandığı sakla!

Çünkü bu sandık, bir gün, senin çocuklarına da lazım olacak … !