Köyünde onu herkes öldü bilmektedir

Çanakkale’den Havran’daki köyüne kadar 145 kilometreyi 13 günde yayan yürür.

Geldiğinde evine giremez. Çünkü 9 yılda belki karısı, yeniden evlenmiş olabilir. Akşamdan geldiği evini sabaha kadar göz hapsine alır. Sabah koyunları çıkarmak için gelen bir akrabası ile karşılaşır.

“-Sen kimsin?
-Ben Seyid'im.
-Biz seni öldü biliyoruz.
-İşte sağ döndüm. Benim hanım evli mi?
-Hayır evli değil. Bir çocuğun var içeride, çocuğu korkutursun. Bağırarak git, haberi olsun.”

Kapıdan eşinin ismini seslenir. 8 yaşında bir kız çocuğu kapıya gelir. “Anne” der, “kapıda sakallı biri var korktum.”

Annesi gelir kapıya bakar ki, kocası. “Korkma kızım o senin baban.” der.

Ve 9 yıl sonra kızıyla böyle tanışır.

O kız, sonradan nine olduğunda torunlarına, “Baba deyip de bir müddet yanına yanaşamadım, kucağına oturamadım” der.

Benzeri sahneler, adı "Türk mezarlığına" çıkmış Yemen'de de çok yaşanır. "Redif" derler ikinci kez askere alınanlara... Redifler o kadar uzun süre askerlik yaparlar ki, bir çoğunun evladı büyük, askerlik çağına gelince, onlar da Yemen'de asker olur.

Bu vatan böyle savunuldu ve sıra bize geldi, bize emanet edildi. Bu gün de bu kadar asil evlatları var bu vatanın... Ve hal böyle iken, bu vatanı bizden almak isteyenler, bölmek isteyenler, sadece avuçlarını yalar.